بررسی تأثیر آزمون مستقیم بالا آوردن پا به صورت فعال بر تونوسیته و فعالیت عضلات ثبات دهنده لگن در زنان

هدف: آزمون مستقیم بالا آوردن پا (اس.ال.آر.) به صورت فعال در تشخیص اختلال عملکردی مفصل خاجی- خاصره ای به عنوان یک آزمون معتبر تشخیصی، کیفیت انتقال نیرو بین تنه و پا را بررسی می کند. هدف این مطالعه، مقایسه تغییرات تون و مقدار فعالیت عضلات ثبات دهنده لگن در حین انجام آزمون مستقیم بالا آوردن پا به صورت فعال بین زنان سالم و مبتلا به درد مفصل خاجی- خاصره ای می باشد. روش بررسی: این مطالعه مقایسه ای، به صورت مورد- شاهدی، بر روی 11 زن مبتلا به درد مفصل خاجی- خاصره ای و 15 زن سالم که همگی در محدوده سنی 19 تا 50 سال قرار داشته و به صورت ساده انتخاب شدند، انجام شد. الکترومیوگرافی سطحی از عضلات مستقیم شکمی، مایل خارجی، مایل داخلی، نزدیک کننده طویل، دوسر رانی، سرینی بزرگ و راست کننده ستون مهره ها در دو وضعیت استراحت و حین آزمون فعال به عمل آمده و تونوسیته عضلات ثبت شد. داده های تحقیق با استفاده از آزمون تی مستقل مقایسه شد. یافته ها: عضله دوسر رانی به طور معناداری در گروه بیمار نسبت به گروه سالم از تون استراحت بالاتری برخوردار بود(p<0/05). در گروه مبتلایان به درد مفصل خاجی- خاصره ای، میزان فعالیت برخی از عضلات ثبات دهنده لگن به طور معناداری در حین انجام آزمون اس.ال.آر. فعال کمتر از گروه سالم بود (p<0/05). نتیجه گیری: افزایش تون استراحت عضله دوسر رانی و کاهش فعالیت عضلات ثبات دهنده لگن حین آزمون مستقیم بالا آوردن پا به صورت فعال در بیماران مبتلا به درد مفصل خاجی- خاصره ای، نمایانگر تغییر استراتژی کنترل حرکت در ثبات ناحیه کمری- لگنی می باشد. این مسئله می تواند در انتقال نیرو از خلال لگن اختلال ایجاد نماید.